موسیقی

آشنایی با ساز قانون و تاریخچه آن:

قانون يكی از قديمی ترين سازهاي ايرانی است كه تواناييی بيان گوشه های موسيقی ايرانی را دارد ولی متاسفانه مدت مديدی است كه در سرزمين ما ناشناخته مانده ، در حالی كه در كشورهای همجوار سالهاست كه از اين ساز استفاده شده است .

تقريبا از نيم قرن پيش تاكنون، موسيقی دانان ايرانی به اجرای اين ساز روی آورده اند ، اما با وجود اينكه زمينه كار اينان بر نغمه های موسيقی ايرانی مبتنی بوده است ، به دليل تقليد ناآگاهانه از روش و سبك نوازندگی موسيقی عربی، اين پندار اشتباه به وجود آمده كه ساز قانون عربی است و آن را بايد به شيوه عربی نواخت، حال آنكه اين سبک در قانون نوازی ، علاقه مند به موسيقي ايرانی را فرسنگها از شناخت اصول و ظرايف اين ساز كه كاملا با موسيقی ايرانی منطبق است، دور می سازد .

از آنجا كه نوازندگی بر روي هر ساز و بيرون كشيدن « نغمه » های گوناگون از آن ، گذشته از توانايی و مهارت نوازنده ، بستگي به امكانات و موانعی دارد كه در خود ساز و ساختمان آن نهاده شده است ، اينک بايد انديشيد در ساز قانون كه قرنها خارج سرزمين ايران ، در كشورهای عربی زبان ، ترك زبان و ارمنی زبان ، بيرون از مسير موسيقی ايرانی به رشد و تكامل خود ادامه داده و « بيانی » غير ايرانی يافته است.

تکنواز (سولیست) قانون، هر گاه با ارکستر همراهی می‌شود، در ردیف اول نوازندگان می‌نشیند و اگر در نقش همراهی با تکسرا اجرا کند، روبروی او قرار می‌گیرد که در این حالت نقش رهبر تکسرا را ایفا می‌کند. برای نواختن ساز، آن را باید روی زانوها، یا روی میز قرار داد. نوازندهٔ قانون در حالیکه روی صندلی نشسته‌است، ساز را در هنگام نوازندگی روی زانوی خود می‌گذارد (تا ۵۰ سال پیش، ساز خیلی پایین‌تر از بدن نوازنده قرار می‌گرفت ).

نوازنده دو دست خود را به فاصلهٔ یک اکتاو روی ساز می‌گذارد و دست چپ اندکی دیرتر از دست راست به سیم زخمه می‌زند، در این حالت صوتی دو صدایی، و همنام به فاصلهٔ اکتاو از ساز شنیده می‌شود.

برای آشنایی با آوازو تکنیک های آن از سایت ما دیدن فرمائید.